epilog: zostaniesz?

loka - widziałem ciebie

// hurts - somebody to die for

Na połamanych skrzydłach nie da się latać.
Ale kości w końcu się zrastają, po tygodniach rehabilitacji na powrót są gotowe do pełnienia swojej roli. Znowu można latać, szybować po błękitnym niebie i nie myśleć o niczym.
Wiem, że w kolejny lot polecę sama. Ciebie już tam nie będzie. Nie będziesz czekać na mnie pod białą chmurą ani popisywać się swoimi podniebnymi akrobacjami. To, co nas łączyło zniknęło bezpowrotnie, rozsypało się w proch. I choć oboje chcemy wrócić do tego, co było wcześniej, wiemy, że jest to niemożliwe.
Jak można pożegnać się z najlepszym przyjacielem? Czy istnieją jakiekolwiek odpowiednie słowa na taką okazję?
Pukasz do moich drzwi w pewne listopadowe popołudnie. Jestem zaskoczona, zdezorientowana. Cieszę się, że mogę cię wreszcie zobaczyć, ale z drugiej strony... Strach ściska mi serce. Co jeśli jesteś posłańcem niosącym złe wieści? Co jeśli twoje odwiedziny złamią mi serce?
Wiem, że tak będzie. Twoje oczy mówią wiele.
Wpuszczam cię do mieszkania i częstuję herbatą. Ręce ci drżą, gdy podnosisz do ust kubek.  Jest między nami nieswojo i dziwnie, jeszcze gorzej niż było na początku pobytu w Rostock. Dzielą nas lata świetle, różne galaktyki. Jesteśmy dla siebie obcymi osobami, ludźmi, którzy się nie znają, choć mają ze sobą tyle wspólnego.
To boli zarówno mnie jak i ciebie.
- Rut, posłuchaj... - Zaczynasz, ale szybko przerywasz. Twoje spojrzenie błądzi po ścianach niewielkiego saloniku, by w końcu po paru, minutach utknąć na mojej twarzy. Jesteś niewyobrażalnie  smutny, przepełniony niemą rozpaczą, bólem wylewającym się z otwartej rany na sercu. Chciałabym zrobić coś, co pomogłoby ci ukoić ten żal.
- Tym razem nie chciałem uciec. - Podejmujesz szeptem. - Zasługujesz na... na słowa wyjaśnienia.
Zagryzam wargę, walcząc z chęcią odwrócenia wzroku. Tak bardzo cierpię z powodu twoich chłodnych tęczówek.
- Ja... Nie chcę tego, Rut. Źle mi z dala od ciebie, ale jest jeszcze gorzej, gdy jestem przy tobie i wiem, że nigdy nie odwzajemnisz mojego uczucia. To mnie rujnuje. Nie potrafię tak żyć, rozumiesz?
Odrętwiałe kiwam głową. Nie wiem, co mam powiedzieć. Chcę cię tylko przytulić, usłyszeć, że będzie dobrze, że wiesz, jak cofnąć się w czasie. Płaczę.
- Nie płacz.
- Nie chcę tego dla nas. - Wychrypuję.
Łapiesz mnie za dłoń. W twoich oczach na chwilę pojawia się coś na kształt dawnej iskry.
- Uwierz mi, chciałbym umieć z powrotem być twoim przyjacielem.
- Zostań przy mnie...
Uśmiechasz się smutno, po czym palcem delikatnie wycierasz moje łzy. Jest ci cholernie ciężko, wręcz chwiejesz się pod ciężarem trosk i cierpień.
- Nie mogę. Muszę skupić się na skokach, wiesz, IO niedługo. Wygram i zadedykuję ci zwycięstwo, obiecuję. - Całujesz mnie w skroń. Ten intymny gest jest pożegnaniem, czuję to i dlatego płaczę mocniej. - Dziękuję ci za wszystko, szczęściem było bycie twoim przyjacielem. Danny się teraz tobą zaopiekuję, wiem, że kocha cię równie mocno, co ja. Bądź z nim szczęśliwa. - Szepczesz mi na ucho. - Teraz muszę odejść, nigdy się już nie zobaczymy, tak będzie lepiej. Będę za tobą tęsknić, Rut.
- Zostaniesz w moim sercu. - Mówię, wręcz zgniatając ci dłoń.
Przez kilka minut patrzymy sobie w oczy, nie widząc przerażającej rzeczywistości. Przez chwilę żyjemy wspomnieniami, widzimy wszystkie wspólne lata, nasze dziecięce zabawy i uśmiechy. Znowu jesteśmy najlepszymi przyjaciółmi na zawsze, znowu rozpiera nas pełnowymiarowe szczęście. I latamy. Nasze dusze tańczą ze sobą ostatni, podniebny taniec. Jest pięknie,  jest strasznie, to tak mocno boli.
- Jesteś najlepszą przyjaciółką, jaka tylko może być. - Twój głos budzi mnie z cudownego snu. Mrugam powiekami, próbując skupić się na tym, co mnie otacza. Uśmiechasz się do mnie tak jak kiedyś, urocze dołeczki zdobią twoje policzki. Przytulasz mnie, a twój zapach przyjemnie mnie orzeźwia. Jesteśmy krok od samobójczego kroku, od kolejnego złamania serc.
Proszę, nie pozwól mi obudzić się.
- Żegnaj, Rut.
Wstajesz z sofy i kierujesz się w stronę wyjścia. Nie powstrzymuję cię, bo nie mogę; cała jestem sparaliżowana i jakby oderwana od swojego ciała. Jedynie słyszę jak nasze serca rozsypują się na tysiące kawałków.  To koniec.
Może nasze skrzydła już na zawsze straciły umiejętność latania?
Może zawsze to tylko kłamstwo.
Może to czas, by zacząć żyć inaczej?
Zatrzymujesz się przy drzwiach i jakby z wahaniem łapiesz za klamkę. Oglądasz się na mnie ostatni raz, a twoje oczy wciąż błyszczą. Widzę krew na twojej duszy.

Zostań chciałam poprosić.
Nie odchodź próbowałam krzyczeć.
Ale niemy krzyk echem odbił się od mojego wnętrza.
I odszedłeś.

A trzy miesiące później zostałeś Mistrzem Olimpijskim.
***
Bleibst du?, ich frage.
Bleib!, ich bitte.
aber du bist nicht geblieben.
__________
wiem, że niespodziewanie i wiem, że może kilka z was chce mnie zabić :)
mam taki mętlik, że nie wiem, co napisać.
po pierwsze "Widziałem ciebie" może nie jest najlepszym podkładem, ale jest dla jak kontynuacja 'Prawdziwego powietrza', piosenki, która była nieoficjalnym hymnem całego du-bleibst.
po drugie, musiałam tak zakończyć, bo życie nauczyło mnie, że ludzie przychodzą i odchodzą, że nie zawsze jest tak jak chcemy.
po trzecie kocham was tak bardzo i tak bardzo wam dziękuję, że byłyście zanim zawiesiłam, że byłyście po tym, jak wróciłam. powtórzę się, jesteście najlepsze! <3
po czwarte, codziennie jest dużo wejść, więc chciałabym orientacyjnie wiedzieć, ile osób to czytało. Zostawcie coś po sobie, ok? Choćby jedno słowo, będę wdzięczna :)
po piąte, trochę jestem dumna i trochę smutna.
a po szóste i ostatnie, zapraszam na you-stayed.blogspot.com !!! :)
Danke schön <3

Ich nehm dich nochmal in den Arm und lass es zu

Ganz egal wohin du gehst und was du tust

Du bleibst.

...

Wir haben uns selten gestritten, war wie der Frieden auf Erden.

So passend, dass ich jetzt den Atem verlier'.

Ich dank dir für die Serie wunderbarer Jahre mit dir.

Clueso - Du Bleibst